Spojrzenie na Polskę.

Serdecznie witam wszystkich.

Siedzę sobie i przeglądam wiadomości na Onecie starając się być na bieżąco w tym, co się dzieje w Polsce. Robię to praktycznie każdego dnia i z wielkim zainteresowaniem przygladam się wszystkiemu z boku.

To, co w ostatnich dniach działo i dzieje się w kraju nie mieści mi się w głowie i wywołuje u mnie coraz większe zażenowanie wobec moich nowych znajomych, którzy w większości są Niemcami. Często zadają mi oni bardzo niewygodne pytania o sytuację w RP, na które niestety nie umię im sensownie odpowiedzieć.

W takich chwilach bardzo często przychodzi mi na myśl wiersz polskiego poety Jana Kasprowicza, żyjacego na przełomie XIX i XX wieku, zatytułowny "Rzadko na moich wargach". Słowa tego wiersz pasują mi do opisania polskiej klasy politycznej panoszącej się w naszym kraju po 1989 roku i dlatego pozwolę sobie w tym miejscu umiescić cały jego tekst.

 

Rzadko na moich wargach

Niech dziś to warga ma wyzna

Jawi się krwią przepojony
Najdroższy wyraz: Ojczyzna.

 

 

Widziałem, jak się na rynkach

Gromadzą kupczykowie,
Licytujący się wzajem,
Kto Ją najgłośniej wypowie.

 

Widziałem, jak między ludźmi

Ten się urządza najtaniej,

Jak poklask zdobywa i rentę,
Kto krzyczy, iż żyje dla Niej.

 

Widziałem, jak do Jej kolan,

Wstręt dotąd serce me czuje,
Z pokłonem się cisną i radą
Najpospolitsi szuje.

 

Widziałem rozliczne tłumy

Z pustą, leniwą duszą,
Jak dźwiękiem orkiestry świątecznej
Resztki sumienia głuszą.

 

Sztandary i proporczyki,

Przemowy i procesyje,
Oto jest treść Majestatu,
Który w niewielu żyje.

 

Więc się nie dziwcie – ktoś może

Choć milczkiem słuszność mi przyzna,
Że na mych wargach tak rzadko
Jawi się wyraz – OJCZYZNA.

 

Według mnie słowa te bardzo wyraźnie opisują "polityków" ze wszystkich partii działających w Polsce. Wszyscy oni krzyczą o swojej walce dla dobra kraju, a w rzeczywistości uprawiają ogromną prywtę. Robią wszystko, żeby jak najdłużej siedzieć przy korycie i nabierać z niego jak najwięcej w celu powiększenia swoich i tak dużych majatków. Obserwując ich zachowanie każdy normalny człowiek czuje chyba to samo, co ja, czyli wstyd i zażenowanie. Wielka szkoda, że ludzie ci nie wezmą sobie do serca tego, co napisał stawiany na równi z Adamem Mickiewiczem, a nawet nobilitowany do roli wieszcza Jan Kasprowicz. Myślę, że warto byłoby, żeby zastanowili się nad swą działalnością i zmienili coś w swym postępowaniu. Niestety... jest to tylko moje wielkie marzenie, które chyba nigdy nie zostanie spełnione.

Pozdrawiam wszystkich i zapraszam do dyskusji.